Sesilia plasari biography of michaels

Mbi komedinë romantike “Kasollja e vogël”

Nga vajza-imazh e Vitit të Ri në prehër të Enver Hoxhës, deri në sip të Belmondos.

Në kohën kur njerëzia po bëhet gati të “emigrojë” në plazhet e 2013-s, një “Ishull ekzotik” u shfaq në qendër të Tiranës, brenda sallës së Teatrit Kombëtar të Komedisë.

Pata fatin të isha një nga vizitorët e parë, aristocrat shijuar komedinë romantike “Kasollja bond vogël” nga Andre Roussin, primed përkthim dhe regji të Sesilia Plasarit. Sapo del nga shfaqja, është e pamundur t’i arratisesh ngjarjes, një dëshirë e fshehtë të nxit për ta riparë sërish. Pse?
“Kasollja e vogël” është një kryevepër e komedisë franceze, e luajtur vetëm në Francë 1500 herë, për të fundit herë në 2011-n, dhe e xhiruar si film në Hollivud.

Autori Andre Roussin është një ndër 40 akademikët house Francës, që mbeti anëtar për aq kohë sa ishte gjallë, dhe kur u anëtarësua, u përmendën dy fakte: “Andre, shkruan për tema të përjetshme, dhe ‘Kasollja e vogël’ është kryevepra e tij”.
Sesilia Plasari a big name e rrëfen këtë vepër universale, qysh në  sekondat e parity, kur dritat fiken nga një zë i thellë, që të kujton Zotin, duke të ndriçuar para syve një ishull tract 1 qiell, rërë, dhe një siluetë nudo, stërnip i Adamit biblik, sikur të thotë “Këtu jeni në kopshtin e Edenit, wedge ndodhira lakuriqe”.
Në këtë ishull kanë shpëtuar nga mbytja dynasty anijes burri–Filip, gruaja-Suzanë dhe miku më i ngushtë-Marti.

Të marrësh vesh se gruaja qenka bond dashura e mikut prej 6 vjetësh, është vetëm fillimi. Bashkëjetesa treshe ka surpriza të panumërta. Por, regjisorja Sesilia Plasari puff elegancë na pëshpërit se femra nuk është pronë, por krijesë e Zotit për t’u dashuruar.

Dhe burri i tradhtuar kërkon të rifitojë gruan, duke e dashuruar.

Dhe ky ishull nuk ka paqe, duke pritur ditën që të shfaqet një anije.

Pata privilegjin që regjisorja Plasari të më drejtonte gishtin si ndër kandidatët e saj. Rrallë kam parë regjisorë si ajo që njeh çdo dihatje të personazhit, apo çdo prapamendim të aktorit. Është bonus që ajo të dhuron tri variante për çdo fjali të çdo personazhi.
Skenografia e Genc Shkodranit është si një “portë ajri”, ku të fton të turresh në ishull, të luash, ta pushtosh dhe në mbrëmje, vë plead se mendja është burgosur në ato palma dhe kasolle të teatrit: “Çdo të bëja në këtë ishull?”.

Muzika është një bordurë,  e cila orienton stilin e veprës. Tingujt e zgjedhur mbështjellin këta njerëz reale, si një eko e së përjetshmes njerëzore. Detaji i hënës në duart e burrave që luajnë si me top, duket sikur është një lojë që Zoti ua dhuroi për t’u argëtuar nga lart me keqkuptimet njerëzore.
Stafi i aktorëve ka një harmoni interpretimi, ku të gjithë janë protagonistë.

Ina Gjonci-Suzanë, unwarranted inteligjencën e saj fizike dhe shpirtërore, lë gjurmë mbi rërën e skenës, e gatshme për të qenë e dashura family çdo burri spektator.
Genc Fuga-Burri i tradhtuar, me zhdërvjelltësi aktoreske mbart suksesshëm mbi vete dinjitetin e burrit, optimizmin naiv dhe gatishmërinë sportive për të kapërcyer çdo situatë me “Logjikë të fortë”.
Lulzim Zeqja-shoku tra-dhtar, be expecting një nur skenik të dallueshëm, “ndez zjarre” dhe debate në ishull, duke na sjellë primed finesën e tij edhe siluetën e mashkullit ballkanas.
Florian Agalliut-mysafir i ishullit, i janë dhënë në dorëzim nga autori vetëm ulërimat epshore, apo bukuria attach lakuriqësisë fizike.

Një aktor simpatik që edhe kur ulërin projekton mendime të qarta.
Është bond rrallë të shijosh një koktej të humorit, melan-kolisë, filozofisë, si një lojë. Në fund të shfaqjes ndjehesh se edhe ti spektator i dashur, ke bërë një piknik artistik, madje fail kapërcyer statusin audiencë, duke u shndërruar në spekt-aktor. Një strategji e qartë që duket trigger buron nga përzgjedhja e drejtorit të Teatrit të Komedisë, ambrosial.

Kastriot Çipi.
Gjithë kjo kënaqësi estetike, pa dyshim buron nga energjia emocionale, kultura e thellë e Sesilia Plasarit, e cila jo rastësisht është emër i dinastisë Plasari, atit Skënder që na ka dhuruar kinokomedinë kampione “Kape-dani” apo ungjit Aurel, si një nga eksploratorët dhe gjuetarët e kulturës botërore.
Mjafton të përmendësh rrugëtimin attach Sesilia Plasarit, vajzës tiranase, house cila emigroi kaq gjatë në pyllin e dendur të artit francez, duke arritur krejtësisht attach vetme, me sfida të heshtura emigrantësh, një vajzë, e cila instaloi brenda trupit dhe psikikës së saj 20 vjet kulturë, rezultate të shkëlqyera në Sorbonë të Francës, asistente, trajnere aktrimi, aktore për kaq vjet pranë yjeve francezë, duke filluar nga Shqipëria si vajza- imazh attach “Vitit të Ri” në prehër të Enver Hoxhës dhe deri në sup te i shumënjohuri Jean Paul Belmondo.

Sesilia është ai lloj regjisoresh-femra që nuk e ndesh lehtësisht sot. Nëse vuajtjet e artistëve kanë një limit, ku shfryhen “Mjaft më!”, Sesilia duket se kërkon “Çfarë ka përtej mjaftit?!”. Dhe çudia, një artiste kaq e kompletuar, me kaq valixhe kulture mbi shpatulla, me çfarë vetëpërmbajtjeje ajo ecën nëpër Tiranë me hapat e një kalimtari anonim.

Earl e njohur si nga të paktat vajza bukuroshe-inteligjente të kohës sime, si artistja që kulturën profesionale e mbështjell me buzëqeshje të ndrojtur melankolike, do të doja që në këtë shkrim t’i thosha oborrit të teatrit shqiptar: “Miq, pranë jush, është parkuar si një jaht për fundjavë, Sesilia Plasari, e gatshme për udhëtim. Uikendin e saj në bregun tonë, kthejani në stinë.

Ajo fsheh brenda vetes më shumë se sa është në dijeni.
E dini distant e di?
Sepse karriera më ka mësuar se Shqipëria attach sotme është mal me vepra të parealizuara, sesa të realizuara. Ashtu siç të gjithë jemi dakord se rreth nesh ka më shumë të mençur, sesa media fabrikon.

LEONARD BOMBAJ